0060.08.12.2012.Engelsiz Gönüller

Engelsiz Gönüller

Merhabalar sevgili dostlar. Uzun bir aradan sonra sizlere tekrar ulaşmak benim için müthiş bir haz vesilesi.

Geçtiğimiz 3 Aralık Dünya Engelliler Günü’ydü. Birleşmiş Milletler’in girişimi ile 1992 yılında kutlanmaya başlanan bu gün, o tarihten bu yana çeşitli etkinliklerle kutlanmaya devam ediliyor. Kutlanıyor kutlanmasına da acaba kendisini engelsiz kabul eden bizler, engelli yaftası yapıştırdıklarımızla empati kurabiliyor muyuz? Toplumsal ve sosyal hayatta yapılan birkaç göstermelik düzenleme dışında gerçek anlamda duyu organlarından, ellerinden veya ayaklarından birini kaybetmenin ya da bunlara hiçbir zaman sahip olamamış olmanın ne demek olduğunu, hissetmeyi bir yana bırakın, şöyle bir düşünen var mı aramızda? Çoğu zaman engelli dediğimiz insanların mı gerçekten engel sahibi olduğu yoksa bizim mi daha çok engelli olduğumuz konusunda ikileme düşüyorum. Sosyal sorumluluk projeleri içerisinde yer alma konusundaki eksikliğimizin “anlama” konusunda bizi çok çok gerilerde bıraktığını düşünüyorum. En son Galatasaray ve Beşiktaş tekerlekli sandalye basketbol takımları arasında oynanan maçta “engelsiz” seyircilerin sergilediği holiganizm, bu düşüncemde ne denli haklı olduğumun kanıtı galiba, ne dersiniz?

Bir de empati kurmaktan ileri gidip hayatını engellilere adamayı göze alacak cesur yürekler var ki, gerçekten alnı öpülesi insanlar… Kim mi onlar? Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Özel Eğitim Bölümü öğrencileri… Bölüm öğrencilerinden eşimin kardeşi Ayşegül Ekici de hayatını tümden değiştirmeyi göze alanlardan sadece biri. Aslında Türkçe Öğretmeni olmasına karşın çok cesurca bir kararla geçtiğimiz yıl AİBÜ Özel Eğitim Bölümü Zihin Engelliler Öğretmenliği bölümünü kazanarak mesleğini bıraktı ve yeniden okul sıralarına geri döndü. Bu yıl kendi gibi cesur yürek arkadaşları; Elif Bilgin, Sibel Altunışık ve Elif Kesgin ile birlikte birçok etkinlikte yer aldı. Önümüzdeki günlerde ise Bolu Belediyesi’nce desteklenecek çok daha geniş kapsamlı bir organizasyonda yer alacaklar hocaları ile birlikte. Ayşegül’ün geçenlerde sosyal medyada paylaştığı bir kısacık şiir çok hoşuma gitti. O şiiri sizlerle de paylaşmak istedim:

Mektubunuz Var!

Ben de görüyorum çevremdeki her şeyi

Gözlerimle değil belki

Çünkü benim gözlerim kalbimin ta kendisi

Beni götüren ayaklarım olmasa da

Koşuyorum engelleri aşa aşa

Ben de bir şeyler anlatıyorum insanlara

Söylediklerim çoğu zaman anlaşılmıyorsa da

Kalben söylüyorum her bir kelimemi

İçimde duya duya

Ben de öğreniyorum öğretilenleri

Ama öyle çabuk değil belki

Biraz sabırla

Sizden sabır beklesem

Bana kızar mısınız peki?

Ben de yaşıyorum ve hissediyorum sizler gibi

Sevgiyi, şefkati, iyiliği, güzel olan her şeyi

Ve tek bir şey istiyorum sizlerden

Hayatınızın gerisinde
Bırakmayın beni…

 

                Empati düzeyi yüksek, sevgi dolu haftalar diliyorum sevgili dostlar…