ÇOK ŞİDDETLİ BİR SEVGİ BİZİMKİSİ
Sanırım önemli gün ve haftalarla ilgili yazı yazarken kendime ait bir teamül oluşturdum: Önemli günün bir gün sonrasında o günle ilgili yazı yazıyorum. Öğretmenler Günü 2025 de bu teamülün bir halkası olmaktan kurtulamıyor.
Öğretmenler Günü, Anneler Günü, bunun günü, şunun günü derken birçok şeyi 365 güne yaymak yerine tek bir güne sıkıştırıyoruz. Konuya özne olan kişi ya da olayı anmak elbette önemli, ama o hayattayken ve imkânın da yerindeyken mesela anneni huzurevine yatır, ziyaret etmek şöyle dursun arayıp sorma bile, huzurevinden gelecek ölüm haberini bekle, sonra da anneler gününde Instagram’da zibilyon tane paylaşım yap! Ne büyük bir başarı! İnşallah çoluk çocuğun da sana aynını yaşatır; seni, en az senin anneni sevdiğin (!) kadar sever…
14 Şubat mesela. Sen sevdiğini iddia ettiğin kadını o gün kırmızı güllere boğ, geri kalan günlerde kadını salt senin pek bir kırılgan olan erkekliğine halel getirdi bahanesiyle sokak ortasında onu boğ! Nasıl sevgi ama?! Seni öldüresiye seviyorum dersen hiç de yadırganmaz bu boğucu sevgin. Mahkemede de takım elbiseni giyersin, kravatını da Windsor düğümü şeklinde bağlarsın. Hâkimin karşısında da el pençe divan durdun mu hafifletici sebepler seni haphafif yapıverir! Sanırsın açık sarı Ona şişesine dalıp çıkmışsın; hafifim, hafifsin, hafif…
Sevgililer gününden tam olarak bir ay sonra, 14 Mart Tıp Bayramı. Doktorlarımız, ebe-hemşirelerimiz, acil tıp emekçileri… Onların da her biri sevgililer günündeki gibi şovumuzu yapacağımız sevgililerimiz. Her biri başımızın tacı. Arada bir yurtdışına filan kovuyor olsak da onlar bizim. Çok mu çok seviyoruz onları. Amaa acilde hele bir serum takmasınlar bize, hele istediğimiz antibiyotiği bir yazmasınlar bak bakalım başlarına neler geliyor! Acili basar şiddetli bir biçimde öyle bir severiz ki onları!!! 14 Mart’ta X (eski Twitter) platformunda yaptığımız övgü dolu paylaşımdan sevgimizin büyüklüğünü anlarlar gerçi ama biz yine de 160 karakterlik bu paylaşımlarımızın hatırını saymadıklarında onlardan “dehşetli sevgimiz” ile hesap sorarız. Hakkımız çünkü bu!
Öğretmenler gününe ne demeli? Ne güzel icat valla. “Benim çocuğuma nasıl 99 verirsin?!” deyip 1 puan için okulu bas, öğretmeni okul koridorunda sıkıştır, olur da veli toplantısına gelme şerefini bahşedersen orada da parmak sallayıp işini öğretmeye kalk! Eee?! Olur o kadar yahu! 24 Kasım Öğretmenler Gününde mis gibi bir Whatsapp mesajı, ”hocam iyi ki varsınız” bir de Facebook’tan tumturaklı bir iki laf içeren bir gönderi hazırlayıp paylaş, bitti gitti. (Yazarın notu :Hazırlamak derken onu da arama motorundan araklarsın canım, şey değilsin ya! Yazarın notunun sonu) Öğretmenin emeği, sabrı, gayreti ve çocuğunun hayatında iz bırakacak sevgisi bir hiç zaten! Senin klişe mesajının ağırlığı hepimizi yere serip ezmeye yeter! Öğretmen de teneffüs dakikalarında suni teneffüs bile edememiş kime ne! O, senede bir gün hatırlanacak bir süs eşyası o kadar!
Tüm bu hikâyelerin ortak bir noktası var: Biz sevgiyi, saygıyı, emeği, minneti yaşamıyoruz. Onun yerine göstermeyi hatta gösteriş yapmayı tercih ediyoruz. Annemizi, eşimizi, doktoru, öğretmeni, yani bize dokunan herkesi bir güne hapsediyor; geri kalan 364 günde görmezden geliyoruz. Van’da öğretmenlik yaptığı yıllarda aldığı bir hediyeyi anlatırken gözleri nemlenen sevgili kardeşim Sezai Hoca geldi aklıma. Hediye dediği de içinden bir ya da iki tanesi kullanılıp geri kalanı eski bir gazete kağıdına sarılmış ve bir parça iple bağlanmış bir paket kâğıt mendil... Öğretmenlere 24 Kasım’da aldığınız o janjanlı hediyelerden kat be kat değerli bir hediye o. Aradan geçen yıllara rağmen gözde bir damla yaş çünkü onun bedeli. Dolayısıyla her kim olursa olsun verdiğiniz gerçek değer, bir ömürlük emeğin hakkını vermekle ölçülür. En büyük eksikliğimiz sevgimizi gösterememek değil, sevgiyi yaşatmayı becerememek. En çok sevdiğimizi sandıklarımızı, en çok kırdığımız yerde bıraktığımız sürece, özel günler sadece vicdan temizleme töreni olarak kalacak.
Öğretmenler Günü kutlu olsun, olabilecekse…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder