075.30/03/2021 - Kedi (Bolu'nunSesi)

 

KEDİ

                Merhaba değerli okurlar. Birkaç haftadır Bolu’nun Sesi gazetemizde âcizane yazı yazmaya, dilim döndüğünce kendi fikirlerimi sizlerle paylaşmaya gayret ediyorum. Sürç-ü lisan ediyorsam, ki insanlık halidir mutlaka hatalarımız da olmaktadır, affola. Gazetemizin internet sitesinden, yazılarıma gelen olumlu-olumsuz tüm reaksiyonu takip etmekteyim. Hakaret boyutuna varmayan her geri dönüş benim için çok değerli, bunu bilmenizi isterim. Buna mukabil sizlerden ricam da maddi manevi hiçbir beklentim olmaksızın, hiçbir ideolojinin sözcüsü olmadan yazdığım yazıları, bunların kişisel görüşlerim olduğunu bilerek okumanızdır.

                Başlıkta yazdığım “Kedi”ye gelince… Birçok insanın sevimli bulduğu, bazılarının ise çekindiği bir evcil hayvan olan kedilere çağlar boyunca değişik özellikler atfedilmiş; Antik Mısır’da kutsal sayılmaları gibi… Oysa benim değinmek istediğim, çok sevdiğim, fakat geçtiğimiz Kasım ayında yitirdiğim bir dostum, kardeşim Yalçın… 1 Mart doğumlu olduğu için kendisine taktığımız lakaptı Kedi. Ani bir kalp krizi sonucu aramızdan ayrılan Yalçın’la 1991-92 eğitim-öğretim yılında İskenderun’da tanışmıştık. İskenderun MYO Haberleşme programını başarısızlıkla bitiremeyen birkaç kişinin içindeydik Yalçın’la. Hepimizin hayatının bir döneminde olduğu gibi o dönemde o da ailevi sorunlar yaşıyordu. Bunların ayrıntısına girecek değilim elbette. Ev arkadaşım, kadim dostum Yılmaz ile birlikte birçoğunu beraberce aşması için destek olmaya çalıştık Yalçın’ın. Acı tatlı bu anılar bizimle beraber gidecek. Fakat bazılarını sizlerle paylaşmamda sakınca olmadığı kanaatindeyim.

                Özel radyoların ilk açıldığı dönemlerdi. Cep telefonu, internet gibi şeyler olmadığından radyolardan şarkı çalmaları için istekte bulunmak için jetonlu kulübelere muhtaçtık. Bazı arkadaşlarımız sevdiklerine şarkı armağan etmek için, benim gibi tipler de farklı olmak adına dinledikleri müzikler (hard rock ve heavy metal) başkaları ile buluşsun diye jetonlu kulübelere gider, en sık dinlediğimiz ve artık çalışanları ile samimiyet kurmuş olduğumuz radyo istasyonlarını arar, şarkı isterdik. İsmini şu an anımsayamadığım bir radyo istasyonunun müdavimiydik ve çalışanlarla şahsen de tanışıklığımız oluşmuştu. Alex adlı bir DJ arkadaşla kafalarımız çok uyumlu idi. Yalçın da ben de Alex arkadaşla muhabbeti çok severdik. Bir hafta sonu arkadaş grubumuzla gezmeye çıkmışken Alex arkadaşın çalıştığı radyoya çat kapı ziyarette bulunmuş, gördüğümüz rağbet karşısında şaşkınlığa uğramıştık. Radyonun sahip olduğu CD arşivi içinde kaybolmuştuk hatta. Yalçın hepimizi güldürdüğü gibi radyo çalışanlarını da gülmekten kırıp geçirmişti. Sonrasındaki günlerden birinde, öğrenci lokantasında yemek yemiş İskenderun sokaklarını arşınladığımız bir akşam, iki dirhem bir çekirdek giyinmiş kiliseye giden kalabalığın içinde rastlamıştık Alex’e. Kuru bir selam verip bize geçip gitmişti. Yalçın’la bu durumu çok garipsediğimizi anımsıyorum. Oysa radyoda ne kadar içten sohbetler etmişti bizimle. Gayrimüslim olduğuna zaten vâkıftık Alex’in. Ama bizi ilgilendiren dinsel inanışı değildi ki, yöresel de olsa ünlü biriyle olan yakın arkadaşlıktı…

                Birbirinden elle tutulur bir anı kalsın diye düşünenler, 70li 80li yıllarda anı defterlerinden “kalpleri kadar temiz bir sayfa” ayırırken, 90lı yıllarda bunun yerini anket defterleri almaya başlamıştı. Yalçın kardeşimin de kocaman bir anket defteri vardı. Bu devasa defterin arka kapak içine yapıştırdığı zarfta ben diyeyim yüz elli, siz deyin iki yüz sorudan oluşan anketi vardı. İki elin parmaklarını geçmeyen sayıdaki kemik arkadaş grubumuzun tamamına verip doldurtmuştu anket defterini. Sonraki yıllarda yaptığımız her telefon görüşmesinde o defteri saklayıp saklamadığını sorduğum Yalçın’dan aldığım yanıt hep aynı olmuştu: “Saklıyorum tabii oğlum!” “Bir gün yolumuz Nazilli’ye düşerse mutlaka o anket defterinde yazdıklarımı okumak isterim” derdim ben de. Ama maalesef biz fırsat yaratıp onun yanına gidemedik, o da bize anket defterini okutamadı.

                Sizden ricam şudur sevgili okurlar: Biliyorum, hayat şartları zor ama sevdiğiniz insanları bir daha göremeyeceğiniz, onların sesini bir daha duyamayacağınız günler gelecek. O günler gelmeden sevdiklerinizle teması kesmeyin. Pişmanlık çok da fayda vermiyor. Sevgi ve selamlarımla...